PATIËNTEN VERHALEN

Claude Onvlee: ‘Onder de indruk van teamspirit in AMC’

Claude Onvlee: ‘Onder de indruk van teamspirit in AMC’

‘Ik ben blij dat ik vandaag op 1 maart in deze gunstige conditie mijn verjaardag kan vieren,’ zegt de 58-jarige Claude Onvlee, die woonachtig in Ankeveen is en werkzaam in de financieel administratieve dienstverlening, waarvoor hij inmiddels weer parttime werkt.

‘Eind februari 2018 kreeg ik problemen met slikken. Ik dacht aan griep, maar besloot toch maar naar de huisarts te gaan. Deze stuurde mij door naar een KNO-arts, die mij vervolgens verwees naar het Tergooi ziekenhuis in Hilversum voor een slikproef.

Daar werd een onregelmatigheid in de slokdarm geconstateerd, waarna een endoscopie vlak voor mijn verjaardag slokdarmkanker uitwees. Ook een pet scan kwam met dezelfde diagnose. Er werden ook enige poliepen in de dikke darm geconstateerd, maar die leverde verder geen problemen op.
Het goede nieuws was dat er geen uitzaaiingen waren en dat ik in aanmerking mocht komen voor een operatie, die vorig jaar op 23 juli in het AMC werd uitgevoerd door dr. Suzanne Gisbertz en dr. Wietse Eshuis. Dat ik voor het AMC koos, was natuurlijk omdat het een uitstekend ziekenhuis is, maar ook omdat het zo dicht bij mij woonplaats Ankeveen ligt. Ik woon daar met mijn oudste dochter. Haar zusje was in mijn ziekenhuisperiode ook overgekomen vanuit Duitsland en het was dus fijn dat het ziekenhuis dichtbij was.

Conform het protocol mocht ik na acht dagen naar huis. Aanvankelijk ging het goed. Maar na een dag voelde ik tijdens een fietstochtje mijn broek nat worden en kwam er ineens op de plek, waar de darmsonde mijn buik inging, allemaal troep uit.
In het ziekenhuis werd naadlekkage geconstateerd en verder onderzoek gaf aan dat mijn bloedwaardes veel te hoog waren.

Tijdens een ingreep met een klein roesje werd in mijn slokdarm, op de lekkende hechtingsnaad een stent geplaatst, om het probleem van de lekkage op te lossen, zodat het gaatje kon dichtgroeien. Om dit proces rustig te laten verlopen, bleef ik vier weken in het AMC.

Na drie weken werd ik daar ineens kortademig en een geraadpleegde cardioloog gaf aan dat er vocht in mijn hartzakje zat. Er werd een punctie gedaan, waarbij een halve liter vocht werd verwijderd. Het bleek dat er door de naadlekkage vocht in mijn borstholte was gekomen, dat was gaan infecteren.

Voorzien van een drain kon ik een week later naar huis en na drie weken werd de drain verwijderd. Die eerste weken thuis waren erg zwaar. Ik had totaal geen energie en kon mijn voedsel vaak niet binnen houden. Ik ben een Bourgondiër, die van lekker eten houdt, dus dat was best moeilijk voor mij. Omdat ik zo lang in het ziekenhuis had gelegen, was mijn conditie erg zwak. Dankzij rust en fysiotherapie ging het beetje bij beetje steeds beter.

Wat mij ook goed uitkwam was het feit, dat ik vóór mijn operatie 95 kilo woog en nu 80. Inmiddels ben ik ‘goddelijk’ slank en blijf ik op gewicht.

Mijn herstel verliep voorspoedig, totdat ik in november onverwachts een flinke terugval kreeg. En wel een mentale! Ik werd ineens bang dat de ziekte weer terug zou komen en dat bleef mij maar achtervolgen. Gek genoeg was ik zelf niet bang om dood te gaan, maar vooral voor mijn twee kinderen en mijn vriendin.

Wat ook meespeelde was het gegeven dat andere type kankerpatiënten wel periodieke controlescans kregen, maar slokdarmpatiënten niet. Dat gaf extra onrust.
Tijdens een gesprek met de chirurg werd mij uitgelegd dat een scan niet in het standaard protocol voor de nabehandeling van slokdarmkanker zit omdat, bij eventuele recidive geen curatieve behandeling meer mogelijk was, alleen palliatief. Zij benadrukten ook om je niet constant druk te maken om wat er allemaal zou kunnen gebeuren, maar om de informatie te doseren.

Tijdens de Gioca-dag (Gastro-Intestinaal Oncologisch Centrum Amsterdam) in april of mei vorig jaar gaf de specialistisch verpleegkundige mij een heel goed advies dat ik ook vanaf dat moment ben gaan toepassen; ‘Go with the wave, laat het maar gebeuren, je moet er toch doorheen en het heeft geen zin om nu al helemaal te bedenken wat er allemaal nog op je af gaat komen en/of wat er allemaal fout kan gaan.’ Ik heb dat advies ter harte genomen en ook toegepast in de praktijk en dat gaf mij in de hele behandelingsfase veel rust.

Mijn inzinking duurde ongeveer een maand, waarna ik weer begon op te knappen. En dat kwam ook door mijn tweewekelijkse bezoek aan de oncologische fysiotherapeut. Want behalve de oefeningen praat je daar met lotgenoten en dat ontspande mij.  

Soms heb ik er nog even last van, zoals afgelopen december, toen ik een medepatiënt heb begraven.

Gelukkig gaat het nu goed met me en ben ik dankbaar dat ik met familie en vrienden mijn verjaardag heb kunnen vieren. Dat zag er een jaar geleden wel anders uit. En hoe heerlijk, ik kan weer genieten van een viergangenmaaltijd!

Het AMC ziet er aan de buitenkant bijzonder onaantrekkelijk uit, maar ik ben buitengewoon onder de indruk van de professionaliteit en teamspirit, die ik tijdens mijn behandeling in het AMC heb ervaren.
Ook op de informatiedag viel het mij op, hoe verpleegkundigen, diëtisten, radiologen, chirurgen en alle anderen elkaar met de voornaam aanspraken, dat zegt iets over de samenwerking. Ik was er positief door verrast. Mijn vader was arts en in zijn tijd stonden artsen op een voetstuk, maar hier niet. Integendeel!

Steun onze pioniers!

Investeer in ons onderzoek en draag bij aan betere vooruitzichten voor patiënten.

Klik de button en vul het formulier in

Direct doneren

 

Machtiging

Stel een vraag

Wilt u meer informatie, of heeft u een vraag over onze onderzoeken?

Laat het ons weten.

 

Stel uw vraag

 

Search